Өмнө нь энэ нэрийг зөндөө сонсож байсан ч олж уншаагүй л явж. Тэгээд Мишаагийн блогоор тэнэж яваад энэ зохиолыг ерөөсөө л унший гэж шийдлээ. Гадаадын зохиолууд гээд д шуураад байдаг, монгол зохиолууд ч бас л өөр шүү тийм ээ. Монгол хэлээр, монгол зохиол унших чинь нээрээ ийм гоё бил үү ч гэж бодлоо.
Тэгээд зохиолоо нэтээс олоод утсан дээрээ скрийн шоот хийж байгаад өглөө автусанд уншцан явж байсан чинь нэг мэдсэн буудлаа өнгөрцөн явж байдгийм даа. Тэгээд ажил дээрээ ирээд уншиж уншиж төгсгөлийн хэсэг дээр нялмас бүр сад тавьчлаа. Юун сайн ажил дээрээ ганцаараа байсын.
Хүнд хаягдсан эмэгтэй хүнийг аймар ойлгосон гэж худлаа
Зохиолын хэсгээс хамгийн таалагдсан хэсэг нь. Бас энэ бүхнийг ганцхан өгүүлбэрт багтааж бичсэн байна.
"Хэн хүний шийдсэнийг бус хэрхэх, яахаа өөрөө шийдсэний урам, санасан бодсон нь хэний ч дургүйцэлтэй тулгаралгүй хүссэнчлэн бүтсэний баяр, цаашид ч энэ хот айлын ажил үйлс гагцхүү түүний хүсэл зоригийн хэрэг бөгөөд Дэжидийн ярьсан, хэлснээс зөрөх хүн үгүйг мэдрэн ахин дахин захирахын хүслэн, амьдралын учир утга бүхний гогцоог атгачихсан мэт санагдахын омог энэ бүхэн түүний сэтгэлийг урьд урьдынхаас өөр, илүү баян тансаг болгон, улмаар энэ хязгаар хярхаггүй хөх тэнгэр, эл хул их говь сая живаа хорхой шавьжны дэргэд өдрийн од шиг цөөхөн хүмүүс хичнээн насална гэж бие биедээ хар буруу санаж, бие биеэ муучилж явах юм дээ гэж бодон «Өөрт нь жаргалтай л бол болоо» хэмээн Дамбыг цагаатгаж, «хөөрхийг харанхуй шөнө харааж зүхэн юунд ч хөөв дөө» хэмээн Жигжидийг өршөөх сэтгэл төрөн энэхүү сэтгэлээс нь бас өөр сэтгэл ундран, өдий наслахдаа ер хэнийг гомдоож л явснаас ач болсон нь үгүй мэт санагдана."